Η μάμμα μου δεν ήταν γέννεμαν της Κοζάνης. Ήρθε από τον Πόντον κυνηγημένο κοριτζόπουλλον, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις ανταλλαγές των πληθυσμών.
«Οι ντόπιοι της Κοζάνης, άνθρωποι φτωχοί αλλά τίμιοι»
Προσφυγάκι καταφρονεμένο, έχασε γονείς, αδέρφια, συγγενείς και φίλους στη διαδρομή από τις κακουχίες και τους φανατισμούς των Οθωμανών. Με τα πολλά κι έχοντας στερέψει από ψωμί και δάκρυα, έφτασε στην Ελλάδα, μόνο με τα κουρέλια που φορούσε. Οι ντόπιοι της Κοζάνης ήταν άνθρωποι φτωχοί αλλά τίμιοι. Ήταν καλοί Χριστιανοί και με τη γραφή του Κυρίου υποδέχτηκαν τους κατατρεγμένους. Τους έμπασαν στα σπιτικά τους. Τους έσωσαν από την πείνα, τον πάγο και τον αφανισμό.
Η δουλειά στα καπνά ήταν εκείνη την εποχή η μόνη διέξοδος. Στα χωράφια μάζευαν οι εργάτριες τραγουδώντας το μπασμά. Μικρό το μεροκάματο και ο τσιφλικάς σκληρός, αλλά η γιαγιά μου ευγνωμονούσε που ‘βγαινε έστω το ξεροκόμματο. Καθημερίς, δοξολογούσε ανθρώπους και Θεό που ζούσε. Πρώτη ήταν στο χωράφι και με το γλυκόπικρο ποντιακό τραγούδι που ‘βγαινε από τ’ αχείλι της, νοστίμιζε το τσεμπέλι, μοσχοβόλαγε ο καπνός.
«Η γιαγιά ούτε σχολείο δεν πήγε, αλλά με τον καιρό λησμόνησε και ‘σγχώρεσε τους Τούρκους»
Τα χρόνια πέρασαν και η οικογένειά μας, με κεφαλή τη μπάμπω μας, δημιουργήθηκε και πρόκοψε στην Κοζάνη. Η γιαγιά ούτε σχολείο δεν πήγε, αλλά με τον καιρό λησμόνησε και ‘σγχώρεσε τους Τούρκους. Δεν ξέχασε όμως μήτε το διωγμό μήτε τη θηριωδία και τη γενοκτονία. Τα παραμύθια που μας έλεγε μικρά παιδιά, σιμά στο τζάκι, δεν είχαν τον Τούρκο για θεριό, αλλά το μαύρο πόλεμο. «Η αμάχη κάνει τον άνθρωπο θεριό, να κατατρώγει σάρκες και να πίνει το αίμα του αδερφού. Όταν τους αγάδες τους πιάνει η αχορτασιά, η αιματωσία φτάνει μέχρι το ζευνίχιν και μας αποστραγγαλίζει», μάς ορμήνευε η γιαγιά, ρουφώντας που και που το τσιμπούκι της. Έπειτα μεράκλωνε κι αρχίναγε το μοιρολόγι για τον Πόντο.
«Από τη συνεργασία μου με τους επιχειρηματίες στην Κωνσταντινούπολη είμαι πολύ ικανοποιημένος»
Τις ορμήνιες της μάμμας μου τις ακολούθησα πιστά. Και για τα καπνά και για τους Τούρκους. Σταθερός στην οικογενειακή παράδοση, είμαι πλέον παραγωγός κι εξαγωγέας βιολογικού καπνού. Μέρος της σοδειάς μου την εξάγω στην Τουρκία κι από εκεί φτάνει στα πέρατα, μέχρι τον Περσικό Κόλπο και την Άπω Ανατολή. Από τη συνεργασία μου με τους επιχειρηματίες στην Κωνσταντινούπολη είμαι πολύ ικανοποιημένος και έτσι θέλω να μείνουν τα πράγματα. Έχουμε συνάψει τη δική μας άτυπη Συνθήκης της Κοζάνης κι έτσι πορευόμαστε ειρηνικά και προοδεύουμε.
«Είδαμε τα χαΐρια του με τον πόλεμο της Συρίας και τους πρόσφυγες που πνίγονται στο Αιγαίο»
Σήμερα έφτασε στην Αθήνα ο Ερντογάν και ζήτησε ν’ αλλάξει τη Συνθήκη της Λωζάνης. Ε, λοιπόν αγαπητό mikromeseos.gr γι ‘αυτό σου γράφω. Για να του στείλεις ένα μήνυμα! Και σ’ αυτόν και στους δικούς μας τους πολιτικούς. Οι δυο λαοί μας πρέπει να είναι αδερφωμένοι. Φτάνει πια ο πόλεμος. Είδαμε τα χαΐρια του με τον πόλεμο της Συρίας και τους πρόσφυγες που πνίγονται στο Αιγαίο. Οπότε να κάτσουν όλες οι πλευρές στ’ αβγά τους και να μη φανατίζονται. Όπως έλεγε και η γιαγιά, φτάνει μια σπίθα για ν’ ανάψει το θεμώνι και να αρπάξει ο κάμπος ολάκερος.
Οι συνθήκες, πείτε του σουλτάνου, φτιάχνονται για να τερματίσουν τους πολέμους κι αλλάζουν μόνο μετά από νέο πόλεμο, νέους νεκρούς και νέους πρόσφυγες. Οπότε τουμπεκί ψιλοκομμένο, που θα ‘λεγε φουμάροντας και η ζαμπογραία μου.
