«Ο πατέρας σου είναι ζαχαροπλάστης γι’ αυτό σ’ έκανε τόσο γλυκό;». Aυτό μου έλεγαν από μικρό παιδάκι όλοι όσοι έμπαιναν στο μαγαζί και μου τσιμπούσαν, χαμογελώντας, το μαγουλάκι. Όπως καταλαβαίνετε, το να ακολουθήσω κι εγώ το επάγγελμα του ζαχαροπλάστη όταν μεγάλωσα αποτελούσε κάτι περισσότερο από αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
«Ιδιαίτερο μυαλό και διάθεση για σχολείο και για γράμματα δεν είχα ποτέ»
Μεγάλωσα μέσα στις μυρωδιές, τα χρώματα και τις γεύσεις του παραδοσιακού εργαστηρίου ζαχαροπλαστικής που διατηρούσε ο μπαμπάς μου. Ιδιαίτερο μυαλό και διάθεση για σχολείο και για γράμματα δεν είχα ποτέ. Από μικρό παιδάκι, μόλις χτυπούσε το κουδούνι στο δημοτικό, έπαιρνα τη σάκα μου κι γεμάτος ανυπομονησία έτρεχα στο ζαχαροπλαστείο.
Έκανα πως μελετούσα τα μαθήματά μου, αλλά στην πραγματικότητα παρακολουθούσα τον πατέρα μου, έναν πραγματικό καλλιτέχνη των γλυκών γεύσεων, να δημιουργεί τα φημισμένα του γλυκά. Όλοι τον αγαπούσαν τον πατέρα μου στη γειτονιά! Ήταν ο αγαπημένος τους κυρ. Νίκος, ο οποίος γέμιζε γλύκα τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής τους. Αυτή η αγάπη και το μερίδιο στην ευτυχία που απλόχερα σκορπούσε με τα γλυκά του ο πατέρας μου στους συνανθρώπους του, στάθηκε ο κυριότερος λόγος ν’ ασχοληθώ κι εγώ με τη ζαχαροπλαστική.
«Εξειδικευμένος τεχνίτης πλέον και με τον πατέρα μου να κοντεύει πλέον να συνταξιοδοτηθεί ανέλαβα την οικογενειακή μας επιχείρηση»
Μέχρι να τελειώσω το γυμνάσιο, μαθητεύοντας δίπλα στον πατέρα μου, είχα γίνει άρτιος ζαχαροπλάστης. Παρ’ όλ’ αυτά, αποφάσισα να εγγραφώ σε μια σχολή γαστρονομίας, προκειμένου να εξειδικευθώ στις σύγχρονες τάσεις. Εξειδικευμένος τεχνίτης πλέον και με τον πατέρα μου να κοντεύει πλέον να συνταξιοδοτηθεί ανέλαβα την οικογενειακή μας επιχείρηση.
Τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά. Τα παραδοσιακά γλυκά του πατέρα μου έσμιξαν αρμονικά με τις δικές μου νέες τεχνικές. Το παραδοσιακό εργαστήριο απογειώθηκε και πολύ γρήγορα η παραδοσιακή πελατεία του πατέρα μου πολλαπλασιάστηκε. Το ζαχαροπλαστείο ανακαινίστηκε εκ βάθρων και οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά. Καλύτερα ακόμη κι από το business plan που είχαμε ορίσει ως επιχειρηματικό στόχο.
«Πελατεία απ’ ολόκληρη την πόλη κατέφθανε προκειμένου να αγοράσει τις ξακουστές μας γεύσεις»
Το μαγαζί μας πολύ γρήγορα έγινε γνωστό ως μία από τις πιο φημισμένες επιχειρήσεις του είδους της. Πελατεία απ’ ολόκληρη την πόλη κατέφθανε προκειμένου να δοκιμάσει και να δοκιμάσει ξανά και ξανά τις γεύσεις μας, που στο μεταξύ είχαν γίνει ξακουστές. Παράδοση και σύγχρονες τεχνικές παντρεύονταν αρμονικά. Το αποτέλεσμα ήταν ανώτερες γευστικές εμπειρίες για εκλεπτυσμένους αλλά και μη ουρανίσκους. Τα γλυκά μας έκαναν τους ανθρώπους να χαμογελούν.
Τι το θες όμως! Τα χαμόγελα γρήγορα έσβησαν από τα πρόσωπα των ανθρώπων. Όπως και στις περισσότερες επιχειρήσεις, όχι μόνο του κλάδου μας, αλλά και γενικά, η κρίση αποδείχτηκε πολύ σκληρή. Από τη μία το πιστό μας κοινό έχασε τεράστιο μέρος από την αγοραστική του δύναμη. Από την άλλη τα επιχειρηματικά κόστη και οι υποχρεώσεις μας απογειώθηκαν, με αποκορύφωση την τελευταία τριετία. Και για τον πατέρα μου και για μένα δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη στο μυαλό μας να ρίξουμε την ποιότητα των υλικών και των γλυκών μας. Η κατακόρυφη μείωση των τιμών ήταν όμως επιβεβλημένη. Κι αυτό όμως δε βόηθησε πολύ. Το πρόβλημα δεν είναι όπως αποδεικνύεται η τιμή, αλλά η οικονομική αδυναμία του πελάτη. Άλλωστε, με τι κουράγιο ν΄αγοράσεις γλυκά όταν δε σου φτάνουν τα ευρώ ούτε το ψωμί και το γάλα, ούτε για τα βασικά καταναλωτικά αγαθά.
«Η κρίση δε μας ισοπέδωσε οικονομικά, αλλά μας γονάτισε επιχειρηματικά»
Ευτυχώς, τα προηγούμενα χρόνια, τόσο ο πατέρας μου όσο κι εγώ είχαμε κάνει το κουμάντο μας. Ευτυχώς, σε αντίθεση με την πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για μας δεν τίθεται θέμα προσωπικής επιβίωσης. Η κρίση δε μας ισοπέδωσε οικονομικά, αλλά μας γονάτισε επιχειρηματικά. Συνεχίζουμε να φτιάχνουμε τα γλυκά μας αλλά ουσιαστικά μόνο από μεράκι.
«Από σήμερα και για τους επόμενους σχεδόν 2 μήνες θα αποσυρόμασταν στην κουζίνα μας και θα δημιουργούσαμε τα γλυκά μας αριστουργήματα»
Σήμερα που σας γράφω αγαπητό mikromeseos.gr είναι για μας τους ζαχαροπλάστες η ουσιαστική έναρξη της χειμερινής εορταστικής περιόδου. Η γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σ’ άλλες εποχές θα μας εύρισκε εμένα και τον πατέρα μου να μη σηκώνουμε κεφάλι στο εργαστήριο. Από σήμερα και για τους επόμενους σχεδόν 2 μήνες θα αποσυρόμασταν στην κουζίνα μας και θα δημιουργούσαμε τα γλυκά μας αριστουργήματα. Υπό άλλες συνθήκες, θα βγαίναμε ξανά στο φως του ήλιου μετά το νέο έτος, μετά και του Αγίου Αντωνίου στις 17 Ιανουαρίου, οπότε και θα τελείωναν οι γιορτές.
Τα πράγματα όμως έχουν, δυστυχώς, αλλάξει προς το χειρότερο. Το μόνο που διαθέτουμε πλέον ως επιχειρηματίες είναι άπειρος ελεύθερος χρόνος. Το μόνο που δεν έχει εξαντληθεί είναι η αγάπη μας για το επάγγελμά μας. Οι πελάτες μας και έχουν μειωθεί και όσοι παραμένουν πιστοί σε μας ξοδεύουν και διαρκώς λιγότερα! Γιατί πολύ απλά έχουν πολύ λιγότερα λεφτά. Γιατί οι υποχρεώσεις τρέχουν και δεν ξέρουν τι να πρωτοπληρώσουν. Τα βουνά τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες που άλλοτε στόλιζαν με γλύκα τα σπίτια τις γιορτές αποτελούν πικρή ανάμνηση μιας άλλης ζωής.
«Ο πατέρας μου εξακολουθεί να έρχεται καθημερινά στο ζαχαροπλαστείο μόνο και μόνο επειδή αυτό έχει μάθει να κάνει τα τελευταία 40 χρόνια της ζωής του»
Ο πατέρας μου εκτός από τυπικά έχει πλέον και ουσιαστικά συνταξιοδοτηθεί. Εξακολουθεί να έρχεται καθημερινά στο ζαχαροπλαστείο μόνο και μόνο επειδή αυτό έχει μάθει να κάνει τα τελευταία 40 χρόνια της ζωής του. Γλυκά δε φτιάχνει πια. Δεν υπάρχει και λόγος. Τα πολύ λίγα που χρειάζονται για να μη φαίνεται εντελώς άδειο το μαγαζί, τα προλαβαίνω και μόνος μου. Έτσι, για να μη λέει ο κόσμος ότι το μαγαζί μας αποτελειώθηκε!
Εξάλλου, τα περισσότερα γλυκά τα δίνουμε πια στα συσσίτια και σε άλλες πρωτοβουλίες, γιατί παραμένουν απούλητα και λυπόμαστε να τα πετάξουμε. Μέρα με τη μέρα βλέπω τους μόχθους μιας ζωής να εξατμίζονται και τον πατέρα μου τον πιο γλυκό ζαχαροπλάστη του κόσμου να πικραίνεται. Αν δεν αλλάξει άρδην και το συντομότερο η κατάσταση, η πορεία μοιάζει προδιαγεγραμμένη.