Πολλοί πιστεύουν πως το να διατηρείς φαρμακείο αποτελεί μια από τις πιο προσοδοφόρες επιχειρήσεις. Φάρμακα σου λέει ο άλλος, ποτέ δε θα σταματήσει η ζήτηση για φάρμακα! Κλειστό επάγγελμα, άρα θα κονομάνε τα μαλλιά της κεφαλής τους. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική!
Πέρα από το γεγονός ότι για να έχεις το δικαίωμα να διατηρείς φαρμακείο πρέπει να έχεις τελειώσει κάποια ανώτατη φαρμακευτική σχολή, που σημαίνει ότι έχεις λιώσει τα παντελόνια σου στα θρανία κι έχεις στραβωθεί από το διάβασμα, κι αφού έχεις εξασφαλίσει την πολυπόθητη άδεια, καταβάλλοντας ένας θεός ξέρει πόσα λεφτά από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη, πρέπει πάνω από επιχειρηματίας, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται, πρέπι να είσαι πάνω απ’ όλα άνθρωπος.
Ο φαρμακοποιός είναι αναπόφευκτα εκείνος που προσφέρει στον κόσμο την πρώτη ιατρική φροντίδα. Οφείλει ν΄αναπτύσσει προσωπική σχέση με τους πελάτες. Πάνω απ’ το επιχειρηματικό του συμφέρον, έχει υποχρέωση να προσφέρει σωστές συμβουλές και κατευθύνσεις όσον αφορά στα σκευάσματα που προτείνει στους πελάτες του.Να ‘ναι μέρα και νύχτα, Κυριακές κι αργίες ανοιχτός, δίπλα στον άρρωστο που το έχει ανάγκη. Ο κόσμος τα τελευταία χρόνια ακούει για το φαγοπότι που έχει στηθεί στον τομέα της υγείας. Ως αποτέλεσμα, η «μπάλα» της κοινής γνώμης παίρνει και τους φαρμακοποιούς. Αλλά, οι περισσότεροι φαρμακοποιοί είναι απλά μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που όπως όλοι αγωνίζονται απλά να διατηρήσουν την επιχείρησή τους ανοιχτή και να μην μπουν φυλακή από τα χρέη.
Τα έξοδα τρέχουν
Τα έξοδα τρέχουν κι επειδή, λόγω της φύσης του επαγγέλματος, η σχέση που αναπτύσσεται με τους πελάτες είναι κάτι παραπάνω από επαγγελματική, η παροχή φαρμάκων με πίστωση πάει κι έρχεται. Άλλωστε, πώς μπορείς να στερήσεις τα αναγκαία φάρμακα στον νοικοκύρη συνταξιούχο που τον ξέρεις απ΄ όταν ήσουν παιδάκι και που γνωρίζεις ότι από την κουτσουρεμένη σύνταξή του συντηρεί άνεργα παιδιά και μικρά εγγόνια;
Μια τέτοια φαρμακοποιός είμαι κι εγώ. Καθημερινά αγωνίζομαι να τα βγάλω πέρα. Εφορία, ασφαλιστικές εισφορές, προμηθευτές, POS! Ασταμάτητη μάχη για την επιβίωση. Δεν παραπονιέμαι, το διάλεξα να γίνω φαρμακοποιός, γιατί ήθελα να βοηθάω όσο μπορώ κι εγώ τον συνάνθρωπό μου. Όμως, οι μάχες που δίνουμε σ’ αυτήν την κοινωνία, όταν μάλιστα γίνονται με γνώμονα το κοινωνικό σύνολο, πρέπει να γίνονται βάσει κανόνων. Κι αν το ίδιο το κράτος παραβαίνει τους κανόνες που το ίδιο θεσμοθετεί, τότε τι;
Τέλος η πίστωση στον ΕΟΠΥΥ
Από σήμερα οι Φαρμακευτικοί Σύλλογοι Αθήνας και Πειραιά αποφάσισαν την αναστολή της πίστωση προς τον ΕΟΠΥΥ για τα ιατροτεχνολογικά προϊόντα, για τα σκευάσματα ειδικής διατροφής και για τ’ αναλώσιμα για τον σακχαρώδη διαβήτη. Η πικρή πραγματικότητα είναι πως εμείς οι φαρμακοποιοί παραμένουμε απλήρωτοι από το 1ο τρίμηνο του 2017 κι όλο αυτό το διάστημα, παρά το κρατικό «φέσι» παραμένουμε πιστοί στο καθήκον. Όρθιοι και περήφανοι πίσω από τον πάγκο του φαρμακείου μας, βάζουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να χορηγούμε στους πελάτες μας τα αναγκαία για την υγεία τους αναλώσιμα. Χωρίς να έχουμε πάρει ούτε ευρώ από την αρχή της χρονιάς.
Ήδη από τις 14 Ιουλίου είχαμε προειδοποιήσει ότι θα σταματήσουμε τη χορήγηση αναλωσίμων. Καλέσαμε τον πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ να τιμήσει, έστω την ύστατη στιγμή την υπογραφή του, και να εξοφλήσει τα χρωστούμενα των τριών πρώτων μηνών (Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου- Μαρτίου), μέχρι την 31η Ιουλίου 2017, όπως ορίζει η σύμβαση που έχουμε υπογράψει με τον Οργανισμό, αλλά δυστυχώς δεν δόθηκε ούτε ένα ευρώ.
Ως λειτουργοί για το καλό του κοινωνικού συνόλου, η συγκεκριμένη απόφαση μας πονάει. Γιατί ο κυρ. Βασίλης, η κυρά Μαρία, ο κυρ Κώστας και τόσοι άλλοι που θα στερηθούν τα αναλώσιμά τους για το σακχαρώδη διαβήτη, με κίνδυνο της υγείας τους, είναι παραπάνω από απλοί πελάτες για μας. Είναι οι γείτονές μας, οι φίλοι μας, η οικογένειά μας! Αλλά ως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, με τα χρέη να μας πνίγουν και το με το κράτος-μπαταχτσή να αδιαφορεί και να μας αντιμετωπίζει μονάχα ως αγελάδες για άρμεγμα, πρέπει κάπως ν΄αντιδράσουμε για να επιβιώσουμε.
