Είμαι κι εγώ το «άξιο» τέκνο ενός αγωνιστή μικρομεσαίου επιχειρηματία. Ο πατέρας μου κληρονόμησε την επιχείρηση από τον πατέρα του, ο οποίος αγωνίστηκε επί 50 και πλέον χρόνια ν΄αναστήσει τη δουλειά του, δουλεύοντας μέρα-νύχτα. Δε γνώρισε αργίες, δε γνώρισε Κυριακές και σχόλες, δε γνώρισε διακοπές. Ήταν νοικοκύρης κι όλη η αγορά τον είχε για παράδειγμα οικογενειάρχη κι επιχειρηματία.
Από μικρό παιδί στη δουλειά, αγωνίστηκε και κατόρθωσε να συνεχίσει την κληρονομιά που τ΄αφησε ο πατέρας του
Ο πατέρας μου ακολούθησε τα βήματα του παππού μου. Από μικρό παιδί στη δουλειά, αγωνίστηκε και κατόρθωσε να συνεχίσει την κληρονομιά που τ΄αφησε ο πατέρας του. Όνειρό του, ν΄αφήσει κι αυτός με τη σειρά του την οικογενειακή επιχείρηση στο παιδί του. Ήρθε η κρίση, αλλά ο πατέρας μου δεν τα παράτησε. Συνέχισε τη σκληρή δουλειά για να μην αφήσει την επιχείρηση να πεθάνει. Πέρασε χίλιες στερήσεις για να με σπουδάσει, να με κάνει επιστήμονα οικονομολόγο. Για να μπορώ ν’ αντεπεξέλθω στις σύγχρονες απαιτήσεις της αγοράς και να μπορώ κι εγώ να συνεχίσω με περισσότερα εφόδια την οικογενειακή παράδοση.
Πούλησε σπίτια, οικόπεδα κι αυτοκίνητα για να’ ναι πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις του
Ποτέ δεν άφησε κανέναν από τους προμηθευτές του απλήρωτο. Ποτέ δε άφησε χρέη σε εφορία, τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία. Πούλησε σπίτια, οικόπεδα κι αυτοκίνητα για να ‘ναι πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις του. Έτσι είχε μάθει από μικρό παιδάκι, από τότε που πάτησε 9 χρονών το πόδι του στο μαγαζί, για να βοηθάει τον παππού.
Στα μάτια του ήμουν ο συνεχιστής του. Όπως κάποτε ήταν κι αυτός για τον πατέρα του
Πάντοτε, όπως κι ο πατέρας του, ήταν υπόδειγμα επιχειρηματία και οικογενειάρχη. Δε μ’ αφησε να στερηθώ τίποτα. Δε μ’ άφησε ποτέ να μου λείψει τίποτα. Στα μάτια του ήμουν ο συνεχιστής του. Όπως κάποτε ήταν κι αυτός για τον πατέρα του. Ανυπομονούσε για τη μέρα που θα μου παραδόσει τα κλειδιά του μαγαζιού και θα μου πει: “Ορίστε, όλα αυτά είναι πια δικά σου”.
Δε λυπήθηκε λεφτά, δε λυπήθηκε σχολεία, δε λυπήθηκε φροντιστήρια. Με σπούδασε και συνέχισε ν’ αγωνίζεται για να ‘χω τα καλύτερα ακόμα και μες την κρίση! Για ν’ αποκτήσω όλα τα προσόντα. Δεν τον απογοήτευσα. Κατόρθωσα με πολύ διάβασμα να πάρω χωρίς καθυστέρηση, φέτος, και το μεταπτυχιακό μου στη διοίκηση επιχειρήσεων. Έγινα επιστήμονας και για τον πατέρα μου, που παράτησε παιδάκι το σχολείο για να μπει στη δουλειά.
“Γιε μου, δεν έχω παρά χρέη να σ’ αφήσω”
Όμως, η κρίση αποδείχθηκε πιο δυνατή! Τα capital controls και οι σύγχρονοι κατσαπλιάδες νίκησαν τον πατέρα μου! Εχθές, με φώναξε να μιλήσουμε: “Γιε μου, δεν έχω παρά χρέη να σ’ αφήσω”, μου είπε, κλαίγοντας. “Θα πουλήσω το σπίτι να ξεχρεώσω και θα κλείσω το μαγαζί. Δε θα σ’ αφήσω να γίνεις επαίτης για το κράτος”. Δεν είχα ποτέ ξαναδεί τον πατέρα μου να κλαίει! Ντράπηκα που τόσο καιρό, εγώ ο περισπούδαστος οικονομολόγος, δεν είχα καταλάβει τι λούκι πέρναγε βουβά ο περήφανος πατέρας μου!
Οι ήρωες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες! Αγωνίζονται χωρίς συμμάχους, αγόγγυστα, μέχρι τέλους
Δεν καταδέχτηκε να μου πει τίποτα, γιατί φοβόταν μην εγκαταλείψω τις σπουδές μου για να τον βοηθήσω. Έτσι κάνουν οι ήρωες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες! Αγωνίζονται χωρίς συμμάχους, αγόγγυστα, μέχρι τέλους! Για την επιχείρησή τους και την οικογένειά τους. Για τ’ όνομά τους και την περηφάνεια τους! Αλλά, ο αγώνας είναι στημένος κι άνισος! Και το τέλος, δυστυχώς, προδιαγεγραμμένο!
Δε φοβάμαι, θ’ αγωνιστώ και θα τα καταφέρω!
Τώρα, η ταμπέλα: “Αριστείδης και Υιός”, που επί 30 χρόνια κρεμόταν αγέρωχα έξω από το μαγαζί θα κατέβει! Αυτή η οικογενειακή επιχείρηση θα κλείσει, όπως και τόσες άλλες. Κι εγώ, αναγκαστικά, θ’ αναζητήσω την τύχη μου στο εξωτερικό, όπως τόσοι και τόσοι συνομήλικοί μου! Δε φοβάμαι, θ’ αγωνιστώ και θα τα καταφέρω! Έχω για παράδειγμα τον παππού μου και τον πατέρα μου!
