Τριάντα χρόνια μανάβης έχω δει πολλά φρούτα. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με την πολιτική, ούτε καν και σε επίπεδο καφενείου. Κοίταγα πάντα τη δουλειά μου και είχα μάθει απ’ τους γονείς μου πως ό,τι κατορθώσω θα το πετύχω μονάχος μου και με τη δουλειά μου. Έτσι λοιπόν κατάφερα να κρατήσω το μαγαζί μου ανοιχτό και με σοσιαλιστές και με φιλελεύθερους.
«Τα έμαθα ν’ αγαπούν το μαγαζί αλλά τα σπούδασα κιόλας, να ‘χουν εφόδια»
Με τη δουλειά μου στο μανάβικο γνώρισα και παντρεύτηκα τη γυναίκα μου, έκανα και μεγάλωσα τα παιδιά μου. Τα έμαθα ν’ αγαπούν το μαγαζί αλλά τα σπούδασα κιόλας, να ‘χουν εφόδια. Πουλώντας φρούτα και λαχανικά, αγόρασα αυτοκίνητο, έχτισα σπίτι και εξοχικό, έβαλα λεφτά στην άκρη. Όλα αυτά μέχρι που μας χτύπησε σα χώρα η κρίση. Ο κόσμος άρχισε να δυσκολεύεται. Και στα λεφτά και στις δουλειές. Η ανεργία απογειώθηκε και πολύ κόσμος τα ‘χασε όλα. Δουλειές, σπίτια, λεφτά, αξιοπρέπεια, ελπίδα.
«Τώρα, οι 8 στις 10 βιτρίνες είναι αδειανές»
Τα μαγαζιά δίπλα μου έχουν σχεδόν κλείσει όλα. Κι είμαι και σε μια μέτρια προς καλή περιοχή που κατοικείται κυρίως από ανθρώπους με μόνιμη δουλειά, δημοσίους υπαλλήλους κι επιχειρηματίες. Ανθρώπους γενικά νοικοκύρηδες, της μεσαίας τάξης που λέμε. Το μαγαζί μου είναι σε σημείο κεντρικό, στο δρόμο της κεντρικής αγοράς της περιοχής. Μια αγορά που άλλοτε έσφυζε από ζωή. Που σ’ άλλες εποχές δεν υπήρχε ξενοίκιαστο μαγαζί, ούτε στον τέταρτο παράλληλο δρόμο. Τώρα, οι 8 στις 10 βιτρίνες είναι αδειανές. Δεν υπάρχουν πια ούτε τα ενοικιαστήρια, ποιος ο λόγος άλλωστε, αφού δεν ανοίγει κανένας μαγαζί. Μόνο κλείνει.
«Όσα κάνω θα γίνουν απ’ τα χέρια μου και με τις δυνάμεις μου»
Όπως σας είπα, κατάφερα να κρατήσω το μαγαζί μου ανοιχτό και να φτιάξω ό,τι έφτιαξα στη ζωή μου και με Πασόκους και με Νεοδημοκράτες. Αδιαφορούσα για την πολιτική και τους πολιτικούς όπως αδιαφορούσαν κι εκείνοι για μένα. Από μικρός είχα καταλάβει πως είμαι ένας μανάβης, ένας κατατρεγμένος, μικρομεσαίος επιχειρηματίας. Όσα κάνω θα γίνουν απ’ τα χέρια μου και με τις δυνάμεις μου. Κανείς δε θα ενδιαφερθεί ούτε για μένα, ούτε για την επιχείρησή μου. Οπότε, σκάσε και κολύμπα ή πιο σωστά σκάσε και δούλευε.
«Η αδιαφορία για τους μικρομεσαίους καλά κρατεί»
Δυστυχώς όμως όλα άλλαξαν. Η αδιαφορία του κράτους για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες παραμένει, αλλά οι δυνάμεις μου μ’ έχουν εγκαταλείψει. Έως πότε, για πόσα χρόνια μπορεί ένας μικρομεσαίος, ας πούμε ένας μανάβης όπως εγώ, μπορεί να κρατάει το μαγαζί του ανοιχτό και να μπαίνει μέσα; Για πόσα χρόνια μπορεί να καλύπτει υποχρεώσεις κι έξοδα από τα έτοιμα. Για πόσα χρόνια μπορεί να ζει από τα έτοιμα; Κοντεύουμε τα 8 χρόνια πια. Η αδιαφορία για τους μικρομεσαίους καλά κρατεί. Ή πιο σωστά, πλέον επικρατεί από τους σημερινούς μια μανία να μας διαλύσουν. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν να μας εξαφανίσουν. Λες και τους χαλάμε τη μπίζνα.
Δε θέλω να ακουστώ συνωμοσιολόγος, αλλά σ’ αυτή τη χώρα που κυβερνούν ψεκασμένοι κι αντιπολιτεύονται υπό τον φόβο των εξωγήινων, όλα είναι πιθανά. Γι’ όλους αυτούς που έως σήμερα αδιαφορούσαν, η μικρομεσαία επιχείρηση φαντάζει στι μέρες μας βάρος και νιώθουν πως πρέπει να την ξεφορτωθούν. Με κάθε τρόπο και χρησιμοποιώντας ακόμα και την πιο αστεία ή τραβηγμένη αφορμή.
«Τα πρώτα ραδιενεργά μαρουλάκια και αρνάκια είχαν ήδη περάσει από το πιάτο μας»
Το κακό ξεκίνησε με τη μόλυνση στη θάλασσα και τους μεροκαματιάρηδες ψαράδες. Σήμερα, αύριο, το πλήγμα θα φτάσει σε μανάβηδες και χασάπηδες, μέσω π.χ. της ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα. Ξέρω, θα σκεφτείτε «τι τραγικός»! Όμως θα σας θυμίσω πως και στην περίπτωση του ατυχήματος στο Τσέρνομπιλ, το κακό άργησε να φτάσει στις οθόνες μας και τα πρώτα ραδιενεργά μαρουλάκια κι αρνάκια είχαν ήδη περάσει από το πιάτο μας.
Τελοσπάντων, και με τη ραδιενέργεια επιβιώσαμε, μανάβης σπίκινγκ, λέμε! Τώρα μας μένει ν’ αντιμετωπίσουμε και τη φοροεξόντωση. Αλλά, δυστυχώς, το ποσοστό επιβίωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στους υψηλούς φόρους σε περίοδο οικονομικής κρίσης έχει αποδειχτεί πολύ μικρό. Μακάρι να τη βγάλουμε καθαρή.
