Αγαπητό mikromeseos.gr είμαι μια φτωχή εργάτρια γης, κοινώς αγρότισσα, που έχω φάει τη ζωή μου στα χωράφια έξω από τη Λάρισα. Ως μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, αγρότες και παραγωγοί, εγώ κι άντρας μου θέλουμε να σ’ ευχαριστήσουμε για την προσπάθεια που κάνεις να αναδείξεις τα προβλήματα της αγροτιάς. Όμως, ο λόγος που σου γράφω σήμερα είναι άλλος. Σου στέλνω αυτό το μήνυμα όχι σαν αγρότισσα ή σαν επιχειρηματίας στην πρωτογενή παραγωγή, αλλά ως πολύτεκνη μάνα που ‘χει το γιο της στην Ομάδα ΔΙΑΣ. Και που τρέμει μη χάσει το παιδί της για το καλό της κοινωνίας.
«Κι από τα 5 μας παιδιά, τα τέσσερα με το ζόρι κατόρθωσαν να τελειώσουν το γυμνάσιο»
Εγώ και ο σύζυγός μου, φτωχοί άνθρωποι, έχουμε 5 παιδιά. Κι από τα 5 μας παιδιά, τα τέσσερα με το ζόρι κατόρθωσαν να τελειώσουν το γυμνάσιο, δουλεύουν μαζί μας στα χωράφια. Μόνο το 5ο μας παιδί έπαιρνε τα γράμματα κι αποφασίσαμε να κάνουμε το «σκ… μας παξιμάδι» που λέει και ο λαός και να το σπουδάσουμε.
Ο κανακάρης μας έδωσε Πανελλαδικές Εξετάσεις κι ενώ ήταν άριστος μαθητής δήλωσε να περάσει στη σχολή αστυφυλάκων. Από μικρός είχε ανεπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης. Ήταν παιδί του κατηχητικού και παπαδάκι κι ήθελε να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Οπότε ή παπάς θα γινόταν ή αστυνομικός. Με τη βοήθεια του Θεού, έγινε αστυνομικός.
«Όμως, απ’ ότι φαίνεται η κοινωνία μας δεν εκτιμά τις καθημερινές θυσίες αυτών των παιδιών»
Από το 2011 που πέρασε στη σχολή, τον χάσαμε. Κι όταν τελείωσε τη σχολή στο Διδυμότειχο, μετατέθηκε στην Αθήνα στην ομάδα ΔΙΑΣ. Το επάγγελμα είναι επικίνδυνο, αλλά ως μάνα αν και ανησυχώ είμαι περήφανη για το γιο μου. Όμως, απ’ ότι φαίνεται η κοινωνία μας δεν εκτιμά τις καθημερινές θυσίες αυτών των παιδιών. Όλη μέρα στους δρόμους να τρέχουν καβάλα στις μηχανές για να κυνηγούν έλληνες κι αλλοδαπούς εγκληματίες. Για να μας προστατεύουν.
Ο μισθός του είναι της πλάκας. Δε φτάνει ούτε το νοίκι του να πληρώσει και το παιδί αναγκάζεται να συγκατοικεί με άλλα 2 καλά παιδιά από την υπηρεσία για να μοιράζουν κάπως τα έξοδα. Ούτε στολές για τις μηχανές δεν τους παρέχουν. Κι είναι με την ίδια, εκείνη που του δώσαν στην αρχή πριν 6 χρόνια. Χειμώνα-καλοκαίρι. Το κράνος για τη μοτοσικλέτα ψεύτικο. Το αλεξίσφαιρο που τους προστατεύει από τα πυρά, βάλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να το πάρουν μόνα τους. Οι μηχανές παλιές κι ασυντήρητες. Τα λάστιχα πληρώνουν οι ίδιοι και τ’ αλλάζουν μόνοι τους, για να μην σκοτωθούν στις καταδιώξεις, πίσω από κάθε καρυδιάς καρύδι. Κάθε λίγο και λιγάκι τρέχουν στους επιχειρηματίες για ζητιανιά, μήπως και συμμαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα για να βγαίνει η υπηρεσία.
«Μόνος μου το διάλεξα το επάγγελμά μου, μάνα»
Όμως, το γιο μου δεν τον έχω ακούσει ποτέ του να παραπονιέται. «Μόνος μου το διάλεξα το επάγγελμά μου, μάνα», λέει διαρκώς. Και στ’ αλήθεια είναι περήφανος που προσφέρει στην κοινωνία. Εγώ σα μάνα τρέμω στην ιδέα μη μου πάθει τίποτα. Προχθές πυροβόλησαν με καλάσνικοφ το ΠΑΣΟΚ. Να μια τρούπα στην κολώνα, δείχναν τα κανάλια. Βάρεσαν κατευθείαν στο ύψος του κεφαλιού! Να φάνε το φρουρό στη Χαριλάου Τρικούπη, στο άβατο των Εξαρχείων. Σήμερα, βγήκε ο αρχιτρομοκράτης Κουφοντίνας από τη φυλακή κι ας έχει καταδικαστεί σε 11 φορές ισόβια γιατί έκοψε τόσους ανθρώπους.
«Μη στεναχωριέσαι, μάνα! Έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα. Προσέχω! Και με φυλάνε και οι συνάδελφοι!», μου ‘πε χτες που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Εμένα, όμως με ‘χει φάει η αγωνία! Θα τρελαθώ. Ο άντρας μου δεν πολυασχολείται μ’ αυτά. Είναι και τα χωράφια βλέπετε και οι λαϊκές που τρέχουμε όλη τη βδομάδα. Κι έχουμε κι άλλα τέσσερα παιδιά και τόσες σκοτούρες με τη δουλειά και τα έξοδα. Μας τσάκισαν τα χαράτσια, οι φόροι και τ’ ασφαλιστικά! Αλλά εγώ είμαι μάνα και τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Και μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, ξυπνάω πάλι, πριν ξημερώσει, να πάω στα χωράφια.
«Αλλιώς θα κλαίμε συνέχεια εμείς οι μανάδες. Όπως κλαίει η μάνα της Δώρας της εφοριακού που τη σφάξανε για 20 ευρώ, ένα κινητό και μια δόση ηρωίνης!»
Και σα μάνα, ένα έχω να πω προς όποιον ακούει κι ενδιαφέρεται. Αν ενδιαφέρεται κανείς, που πολύ αμφιβάλλω! Προσέξτε το παιδί μου κι όλα τα παιδιά του κόσμου που κινδυνεύουν τις ζωές τους για μας. Αλλιώς θα κλαίμε συνέχεια εμείς οι μανάδες. Όπως κλαίει η μάνα της Δώρας της εφοριακού που τη σφάξανε για 20 ευρώ, ένα κινητό και μια δόση ηρωίνης! Και θα καταντήσει η κοινωνία μας μια ζούγκλα, όπου ο καθένας θα ψάχνει μόνος του να βρει το δίκιο του. Και θα αλληλοσκοτωνόμαστε σαν τα ζώα!
Κι εσείς δικαστές προσέξτε πως δικάζετε και πως αποφασίζετε! Γιατί όλες οι ζωές έχουν το ίδιο βάρος! Και των πλουσίων και των φτωχών! Και των πολιτικών και του λαουτζίκου! Και του εγκληματία και του αστυνομικού. Κι αν του αξίζει του τρομοκράτη ή του φονιά ή του βιαστή να βγει στην ελευθερία να ζήσει τη ζωή του, αξίζει και του γιου μου και του κάθε ανθρώπου νέου ή γέρου να ζει. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του πάψει τη ζήση. Ο νόμος πρέπει να είναι ίσος για όλους κι όλους να τους προστατεύει το ίδιο!
