Κληρονόμησα την αγάπη μου για το βουνό από τη μητέρα μου. Για την ακρίβεια, η μάνα μου σχεδόν με γέννησε στο βουνό. Μέχρι τον 9ο μήνα, έτρεχε μαζί με τον πατέρα μου στις ορειβασίες και τους περιπάτους στα όρη και στ’ άγρια βουνά, όταν ο όρος του trekking και του hiking στην Ελλάδα υπήρχε μόνο στα ακριβά λεξικά εκμάθησης αγγλικών των πανεπιστημίων του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης. Όμως, εμένα οι γονείς μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ευρυτανία και η λατρεία τους για τις βουνοκορφές της περιοχής κυλούσε στο αίμα τους.
«Στο δικό μου μυαλό υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μόνο το σκι»
Τις πιο όμορφες παιδικές μου αναμνήσεις τις έχω από το χιονοδρομικό κέντρο. Άλλα παιδάκια ενδιαφέρονταν για το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλεϊ. Στο δικό μου μυαλό υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μόνο το σκι. Τους χειμώνες που μ’ έχανες, που μ’ έβρισκες, πάνω στις πίστες ξημεροβραδιαζόμουνα. Τα καλοκαίρια τα βαριόμουνα. Ανυπομονούσα να κρυώσει ο καιρός, να πέσουν τα πρώτα χιόνια και ν’ ανοίξει το χιονοδρομικό!
Όταν μεγάλωσα, κατόρθωσα να κάνω τον έρωτά μου επάγγελμα. Στην αρχή έβγαζα το χαρτζιλίκι μου κάνοντας μαθήματα χειμερινών σπορ. Λίγο αργότερα έπιασα δουλειά ως υπάλληλος σε μαγαζί ενοικίασης εξοπλισμού σκι. Τα καλοκαίρια, συμμετείχα στη διοργάνωση περιπάτων κι εκδρομών στο βουνό. Σύντομα, άνοιξα το δικό μου μαγαζί με χειμερινά αθλητικά είδη και μπήκα συνεταίρος με κάτι φίλους σ’ ένα μπαράκι της περιοχής.
«Ήταν τότε που οι Έλληνες, καθυστερημένα όπως σ’ όλα τα πράγματα άλλωστε, γνώρισαν τη μαγεία των βουνών»
Στη χρυσή δεκαετία του 2000, δε θα πω ψέματα, κονομήσαμε! Ήταν τότε που οι Έλληνες, καθυστερημένα όπως σ’ όλα τα πράγματα άλλωστε, γνώρισαν τη μαγεία των βουνών. Η αλήθεια είναι πως εκείνη την περίοδο τα κονδύλια για την τουριστική προβολή έδιναν κι έπαιρναν. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Οι χειμερινές διακοπές και εξορμήσεις έγιναν συνώνυμο του υψηλού lifestyle κι έτσι το Καρπενήσι, μαζί με κανά δυο-τρεις άλλες περιοχές της χώρας απογειώθηκαν!
Μετά την απογείωση, πάντα έρχεται η προσγείωση! Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας το αεροπλάνο ήταν Dakota και η προσγείωση όχι απλά ανώμαλη, αλλά συντριβή με εκατ. θύματα. Εκεί που παλιότερα στην ευρύτερη περιοχή δεν εύρισκες δωμάτιο ούτε με βύσμα στον νομάρχη, τώρα οι ξενοδόχοι κλαίνε τη μοίρα τους και ελπίζουν στα εισιτήρια του κοινωνικού τουρισμού για να δουν πελάτη και χαρά στις πανσιόν τους. Στο χιονοδρομικό, η ίδια κατάσταση. Κάποτε στα λιφτ δεν έπεφτε καρφίτσα και οι ουρές αποτελούσαν αφορμή για ατελείωτες δημόσιες σχέσεις και υψηλές γνωριμίες. Τώρα, το «δυο τρεις φίλοι κολλητοί» και το «μοναξιά, είσαι η πιο καλή παρέα» περιγράφουν επακριβώς την κατάσταση της τουριστικής κίνησης.
«Είχαμε καταλήξει να καταντήσουμε αλκοολικοί, μιας και απουσία πελατών, του δίναμε και καταλάβαινε»
Σε προσωπικό επίπεδο τα πράγματα δεν τα λες ούτε καλά ούτε κακά. Το μπαράκι με τα φιλαράκια μου το κλείσαμε. Είχαμε καταλήξει να καταντήσουμε αλκοολικοί, μιας και απουσία πελατών, του δίναμε και καταλάβαινε. Στο μαγαζί με τα είδη σκι και ορεινής περιήγησης, ευτυχώς έχω ιντερνέτ. Και λέω ευτυχώς, γιατί το χειμώνα δεν έχει ούτε μύγες για να βαράω και να περνάει η ώρα. Όπως αντιλαμβάνεστε τρώμε από τα έτοιμα κι απλά περιμένουμε να τελειώσει αυτή η καταραμένη κρίση. Όμως περιμένουμε και τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δε γίνεται. Μόνο υποσχέσεις εξόδου απ’ τα μνημόνια και τις επιτροπείες. Υποσχέσεις για ΕΣΠΑ και τουριστικές επιδοτήσεις. Μεγάλες κουβέντες για ενίσχυση της τουριστικής προβολής και τουρισμό 365 μέρες το χρόνο.
«Κι έτσι όσοι ξένοι επισκέπτες ήρθαν, είναι βέβαιο πως δε θα ξανάρθουν»
Δυστυχώς όμως μόνο με τα λόγια, προκοπή δε γίνεται. Ο ξένος τουρίστας μπορεί να γνωρίζει καλά και να ‘χει εδώ και δεκαετίες ερωτευτεί τα ελληνικά νησιά, αλλά για τα ελληνικά βουνά αγνοεί. Κι όσοι έκαναν το λάθος και μας ήρθαν χειμωνιάτικα, το μετάνιωσαν. Και πώς να μην το μετανιώσουν, με το χάλι στο οποίο έχουμε παρατήσει τις υποδομές μας και τις υπηρεσίες μας. Τι να σου πρωτοκάνει η απαράμιλλή φυσική ομορφιά του τόπου μας; Δυστυχώς, από μόνη της δε φτάνει. Κι έτσι όσοι ξένοι επισκέπτες ήρθαν, είναι βέβαιο πως δε θα ξανάρθουν. «Του χρόνου Saint Moritz και πάλι Saint Moritz», λένε και κλαίνε.
Ο δε έλληνας τουρίστας είναι απλά πεθαμένος! Σκοτωμένος από χρέη και περικοπές, ούτε το καλοκαίρι δεν πάει διακοπές, πόσο μάλλον το χειμώνα. Και μαζί του, αγαπητό mikromeseos.gr, σύντομα θα πεθάνουμε κι εμείς οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες της περιοχής, από τις υποχρεώσεις, την αναδουλειά και την ανία… έναν χειμώνα στην Ευρυτανία. Μόνο το σκι μας έχει απομείνει…
