Στο δικό μου καφενείο δεν υπάρχουν πολιτικές συζητήσεις. Όλοι κάθονται ήσυχα-ήσυχα, αμίλητοι και σκυθρωποί και ρουφάνε σαν καλά παιδάκια το καφεδάκι τους.
«Που και που σηκώνεται κάποιος από τα μπαρμπάδια, ρίχνει από καμιά μούντζα στην οθόνη και αποχωρεί»
Η μεγάλη LED τηλεόραση παίζει μόνιμα ΣΚΑΪ, αλλά κανείς δε δείχνει να ενδιαφέρεται. Μόνο που και που, σηκώνεται κάποιος από τα μπαρμπάδια ρίχνει από καμιά μούντζα στην οθόνη και αποχωρεί, μουρμουρίζοντας.
Οι πελάτες μου, μεσήλικες άνεργοι και συνταξιούχοι στην πλειοψηφία τους, θα διαβάσουν την εφημερίδα τους ή τώρα τελευταία που έβαλα wifi στο μαγαζί, την ταμπλέτα τους. Θα παίξουν το ταβλάκι τους, τη δηλωτή τους, άντε να συμπληρώσουν και κανένα δελτίο στοίχημα, αλλά ως εκεί. Θα πουν για τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, για τις εξετάσεις που έκαναν στο μικροβιολόγο και πόσο τους έχει φτάσει, ζάχαρο, χοληστερίνη και πίεση. Που και που θα κουβεντιάσουν για κάποιον γείτονα που τον ζάλισε η κυρά του και τελικά πέθανε, αλλά πολιτικές κουβέντες γιοκ.
«Οι δεξιοί τσακωμένοι με τους αριστερούς και οι δυο μαζί με τους πασόκους»
Δεν ήταν πάντα έτσι στο καφενείο μου. Μέχρι το καλοκαίρι του 2015 γινόταν χαμός. Σωστή Βουλή ήταν το μαγαζί μου. Οι μεν τσακωνόντουσαν με τους δε. Ένταση, φωνές πειράγματα, χαμός. Οι δεξιοί τσακωμένοι με τους αριστερούς και οι δυο μαζί με τους πασόκους. Οι αντιμνημονιακοί αποκαλούσαν τους μνημονιακούς γερμανοτσολιάδες και οι μνημονιακοί λέγαν τους άλλους κατσαπλιάδες. Αλλά ο διαξιφισμός διαρκούσε πάντοτε λίγο. Μετά από λίγη ώρα άρχιζαν τα κεράσματα εκατέρωθεν και ηρεμούσαν τα πνεύματα με τα οινοπνεύματα και τους μεζέδες.
Τώρα ούτε πολιτικές συζητήσεις, ούτε πειράγματα, ούτε τσακωμοί και φυσικά ούτε και κεράσματα. Η κεντροαριστερά, το κοινωνικό μέρισμα, οι αγοραπωλησίες όπλων με τη Σαουδική Αραβία, οι τσακωμοί Τσίπρα-Μητσοτάκη στη Βουλή τους άφησαν ασυγκίνητους. Δεν κουνήθηκαν απ’ την καρέκλα. Προβλέπω ότι μόλις ανακοινωθεί το κλείσιμο στη γ’ αξιολόγηση, οι θαμώνες μου ασυναίσθητα θα βάλουν το χέρι στην τσέπη. Όχι για να γιορτάσουν μ’ ένα καραφάκι κρασάκι ή ουζάκι την επιτυχία, αλλά για να προστατέψουν το πορτοφόλι τους από τις θετικές εξελίξεις στην ελληνική οικονομία.
«Ίσα-ίσα και με μεγάλη οικονομία και σφίξιμο διαθέτουν για τον καφέ τους»
Είναι τόσο στενό το λούκι που περνάνε οι πελάτες μου, σου είπα αγαπητό mikromeseos.gr είναι κυρίως άνεργοι, μεσήλικες οικογενειάρχες ή συνταξιούχοι οικογενειάρχες με άνεργα παιδιά, που δεν τους περισσεύει φράγκο. Ίσα-ίσα και με μεγάλη οικονομία και σφίξιμο διαθέτουν για τον καφέ τους. Που να μείνουν λεφτά για το κέρασμα. Οπότε ή θα είναι τσακωμένοι όλοι με όλους ή δε θα συζητούν καθόλου πολιτικά! Αυτή είναι η άτυπη συμφωνία μεταξύ άφραγκων κυρίων στο καφενείο μου.
Άλλωστε και τι να συζητήσουν. Έτσι όπως τα ‘χουν κάνει οι κυβερνήσεις, όλοι οι πολίτες καταντήσαμε αντιμνημονιακοί και όλοι οι κυβερνώντες πιο μνημονιακοί κι απ’ το Σόιμπλε! Οπότε γιατί να μαλώσουν οι πελάτες μου; Μήπως για το ποιος θα τους βάλει το χέρι πιο βαθιά στην τσέπη; Ο κόσμος το χει καταλάβει πλέον και δεν ελπίζει. Γιατί να εκνευρίζεται και να του ανεβαίνει και η πίεση; Σάμπως, θα του δώσει κανείς τη σύνταξή ή τη δουλειά του πίσω. Μήπως θα φέρει κανείς τα ξενιτεμένα νιάτα ξανά στην πατρίδα; Ξυπνήσαμε από τα όνειρα σε καθημερινό εφιάλτη.
«Το πάθημα τούς έγινε μάθημα κι είναι πια συνειδητοποιημένοι»
Στους πελάτες μου το πάθημα έγινε μάθημα κι είναι πια συνειδητοποιημένοι. Κι έτσι όλοι τους κάθονται ήσυχοι. Χαλαρώνουν κι απολαμβάνουν τα ζόρια τους. Ρουφάνε τον ελληνικό τους μονοκαπανιά και μετά σπίτι άρον-άρον επιστρέφουν σπίτι στην κυρά τους και τη ζοφερή καθημερινότητά τους.
Όσο για μένα, μπορεί να μου ‘ρχεται να φάω το καπέλο μου που δε βγάζει ο καφενές ούτε το μεροκάματο, αλλά τουλάχιστον έχω βρει την ηρεμία μου. Όπως φαίνεται, στο μαγαζί θα επικρατεί από δω και πέρα ησυχία, τάξις και οικονομική ανασφάλεια. Μέχρι να το κλείσουμε και να ησυχάσουμε οριστικά κι επίσημα
