Είμαι κι εγώ ένας από τους χιλιάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες που τα φέρνουμε δύσκολα πέρα και κινδυνεύουμε καθημερινά να κλείσουμε τις επιχειρήσεις μας. Για την ακρίβεια είμαι ένας πτηνοτρόφος από τη βαριά χτυπημένη από την κρίση Βόρεια Ελλάδα. Σε μας εδώ πάνω τα πράγματα είναι άσχημα.
Από την έναρξη της κρίσης, τα λουκέτα δίνουν και παίρνουν και δυστυχώς δεν φαίνεται ούτε χαραμάδα φως στον ορίζοντα. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα δεδομένα, αλλά όσοι ακόμα επιβιώνουμε μοιάζουμε με μελλοθάνατους που περιμένουμε την εκτέλεση.
«Το λουκέτο, το κλείσιμο της επιχείρησής μας ίσως ν’ αποτελέσει και τη λύτρωση μας από το μακροχρόνιο μαρτύριο»
Για κάποιους μάλιστα από εμάς, η προδιαγραφόμενη «εκτέλεση», το λουκέτο, το κλείσιμο της επιχείρησής μας ίσως ν’ αποτελέσει και τη λύτρωση μας από το μακροχρόνιο μαρτύριο. Γιατί τι άλλο είναι, αν όχι μαρτύριο και βασανιστήριο, το να παρακολουθείς τους κόπους μιας ζωής να χάνονται κι εσύ να μη μπορείς να κάνεις τίποτα. Να μην έχεις να ελπίζεις σε κανέναν. Να νιώθεις καταδικασμένος σ’ έναν αργό και συνάμα εξευτελιστικό θάνατο.
«Απ’ όπου και να το δεις, όποια οικονομική θεωρία κι αν ασπάζεσαι, η μικρομεσαία επιχείρηση αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας»
Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας είναι για χρόνια άνεργοι. Κι όσοι εργάζονται είναι είτε ημιαπασχολούμενοι είτε υποαμοιβόμενοι. Απ’ όπου και να το δεις, όποια οικονομική θεωρία κι αν ασπάζεσαι, η μικρομεσαία επιχείρηση αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Ε, λοιπόν, στην Ελλαδα αυτή η ραχοκοκαλιά έχει από χρόνια σπάσει και δε μπορεί να σηκώσει τα ολοένα και μεγαλύτερα οικονομικά βάρη που της φορτώνουν.
«Οι «αιμοδότες» μας, αυτοί που μας κρατούν εμάς τους μικρομεσαίους, έχουν από καιρό στερέψει από χρήμα κι αίμα»
Όπως σας προανέφερα αγαπητό mikromeseos.gr, οι «αιμοδότες» μας, αυτοί που μας κρατούν εμάς τους μικρομεσαίους αγρότες, κτηνοτρόφους, παραγωγούς, βιοτέχνες, επιχειρηματίες μετά βίας στη ζωή, οι έλληνες καταναλωτές, έχουν από καιρό στερέψει από χρήμα κι αίμα. Τώρα απομένουν μόνο δάκρυα. Πάνε πια τα μεγαλεία του παρελθόντος, όταν η σπατάλη κυριαρχούσε στις καταναλωτικές συνήθειες. Οι υπερβολές είναι πλέον παρελθόν και ο κόσμος ένεκα της ανεργίας και των περιορισμένων μισθών ζορίζεται ακόμη και για τ’ απαραίτητα. Όσο η κατανάλωση δεν αυξάνεται, τόσο και περισσότερες επιχειρήσεις θα κλείνουν και η κατάσταση θα γίνεται ακόμα χειρότερη. Ακόμα περισσότεροι άνεργοι, ακόμα μικρότερη κατανάλωση, ακόμα περισσότερα λουκέτα. Φαύλος κύκλος.
«Η κυβέρνηση διατείνεται πως πια ο κόσμος έχει σταματήσει να τρώει από τα σκουπίδια. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια»
Ο περήφανος ελληνας καταναλωτής σφίγγει εδώ και χρόνια τα δόντια, η πείνα του όμως είναι πια εμφανής, κάτι που φαίνεται απ’ τα διαρκώς αυξανόμενα συσσίτια. Η κυβέρνηση διατείνεται πως πια ο κόσμος έχει σταματήσει να τρώει από τα σκουπίδια. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Ας μην ήταν η εκκλησία και οι κάθε λογής φιλανθρωπίες και θα βλέπατε καθημερινά ουρές στους κάδους. Γι’ αυτό κι εμείς οι παραγωγοί της Βόρειας Ελλάδας, αφενός για να σώσουμε τις επιχειρήσεις μας κι αφετέρου για να βοηθήσουμε τους σφιγμένους καταναλωτές μας, προχωράμε συχνά σε απευθείας διανομές των προϊόντων μας χωρίς μεσάζοντες.
Να μην παρεξηγηθώ, για τη σημερινή κατάσταση δεν ευθύνονται μόνο οι απανταχού και κάθε είδους μεσάζοντες. Δυστυχώς, φταίμε όλοι μας. Κυρίως για αυτούς που διαλέγουμε να μας κυβερνάνε. Αυτοί κι αν είναι οι μεγαλύτεροι μεσάζοντες στην τσέπη μας, άλλωστε.
Όμως, ο καιρός να βάλουμε νερό στο κρασί μας έχει παρέλθει προ πολλού. Τώρα είναι η εποχή να πίνουμε μονάχα νεράκι, αλλιώς δε θ’ αργήσει η μέρα που θα πεθάνουμε κι εμείς και οι επιχειρήσεις μας κι ο ελληνικός λαός ολάκερος κι από τη δίψα κι από την πείνα. Ας σώσουμε ό,τι σώζεται, πριν είναι πολύ αργά.
