«Μην αναβάλλεις για αύριο κάτι που μπορείς να κάνεις σήμερα» έλεγε ο σοφός ελληνικός λαός, αλλά μάλλον η σοφία έχει προ πολλού εκλείψει στην άμοιρη αυτή χώρα. Πώς αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι όλα τα πράγματα στην Ελλάδα κινούνται αργά και βασανιστικά. Και η κατεύθυνση που ακολουθούν σ’ αυτή τη νωχελική πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη και οδηγεί με βεβαιότητα στο γκρεμό. Είμαι κι εγώ ένας δύστυχος μικρομεσαίος επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στον τουρισμό και παρα λίγο να τραβάω κι εγώ τα μαλλιά μου και να ‘χω τα παιδάκια μου νηστικά και ρακένδυτα, αν πίστευα στα φούμαρα για την τουριστική ανάπτυξη!
«Aν δεν προσέξεις τις κινήσεις σου, μπορεί να την αρπάξεις»
Κατάγομαι από την Αθήνα, αλλά σπούδασα στην Κρήτη. Στα άγια αυτά χώματα γνώρισα τη γυναίκα μου κι ως προίκα πήρα εκτός από την ομορφάδα της, την εξυπνάδα της και τη νοικοκυροσύνη της και μερικά ενοικιαζόμενα δωμάτια. Να ‘ναι καλά ο πεθερός μου εκεί που είναι, έκανε ό,τι μπορούσε για να μας εξασφαλίσει. Πέρα από τα δωμάτια που μας άφησε, μας έμαθε πως με τον τουρισμό πρέπει να απλώνεις τα πόδια σου όσο φτάνει το πάπλωμα. «Μπορεί οι τουρίστες να έρχονται και να ξανάρχονται», μου ‘λεγε ο μακαρίτης, «αλλά αν δεν προσέξεις τις κινήσεις σου, μπορεί να την αρπάξεις!». Και ασφαλώς ο πεθερός μου δε μιλούσε για το κρύωμα!
Αν είχα κι εγώ πιστέψει όπως πολλοί άλλοι τα παραμύθια της κυβέρνησης όχι δωμάτια θα υπήρχαν τώρα, αλλά το πιθανότερο είναι να ήμουν βαθιά χωμένος στην Αλικαρνασσό ή και στον Κορυδαλλό, χωρίς φράγκο ούτε για δικηγόρο. Τα παιδάκια μου δε θα ‘χαν παπούτσι να βάλουν κι από αρχοντόπαιδα θα ‘χαν γίνει πεινασμένα ζητιανάκια με μπαμπά κατάδικο για χρέη.
«Θα ‘ρχεται ο τουρίστας στο αεροδρόμιο που θα ‘χει κλείσει το δωμάτιο, θα νοικιάζει και το αυτοκινητάκι!»
Τω Θεό Δόξα, που αντί να βάλω μπρος να δανειστώ και ν’ αγοράσω καμιά δεκαριά αυτοκίνητα και να ξεκινήσω και μια επιχείρηση με ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα, έκατσα στ’ αβγά μου. Μου ‘λεγε ο κουνιάδος μου εν έτη 2015: «Ρε μην είσαι κορόιδο, 10 εσύ, 10 εγώ, 20 το σύνολο. Θα το στήσουμε το δικό μας γραφείο. Θα ‘ρχεται ο τουρίστας στο αεροδρόμιο που θα ‘χει κλείσει το δωμάτιο, θα νοικιάζει και το αυτοκινητάκι!». «Δεν έχω λεφτά», επέμενα εγώ!». «Θα μας τα δώσει το ΕΣΠΑ για την τουριστική ανάπτυξη», επέμενε αυτός! «Αύριο, μεθαύριο ξεκινάει το ΕΣΠΑ για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στον τουρισμό, αλλά μέχρι να ξεκινήσει εμείς θα ‘χουμε ήδη κονομήσει!».
«Δεν προλαβαίνουμε να πληρώνουμε χατάτσια κι εφορίες και διαρκώς το ταμείον είναι μείον!»
«Όπου να ‘ναι ξεκινάει» κι «αύριο-μεθαύριο ξεκινάει!» κι έχουν περάσει ήδη 3 χρόνια! Από αυτό το μήνα, στον επόμενο μήνα και στον παραεπόμενο το πάνε, κι ΕΣΠΑ για τον τουρισμό πουθενά! Κι έχει βογγήξει όλη η Κρήτη! Κι όλοι τρέχουν και δε φτάνουν και το φέσι πάει σύννεφο κι όλοι οι μικρομεσαίοι κλαίνε τη μοίρα τους! Δεν προλαβαίνουμε να πληρώνουμε χατάτσια κι εφορίες και διαρκώς το ταμείον είναι μείον!
Παράξενο; Καθόλου παράξενο! Εδώ τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες τους έχουνε γραμμένους! Εδώ δεν είναι χώρα για προκοπή. Εδώ είναι η χώρα της αναβολής, της γραφειοκρατίας, της υπόσχεσης και του περίμενε! Του μεσάζοντα, του κολλητού, της μίζας και της κλίκας! Εδώ είναι η χώρα του «Ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ!», όπως λέει κι ένα παλιό τραγουδάκι. Και καλά να πάθουμε!
