Στις χρυσές εποχές δούλεψα στα πιο χλιδάτα κομμωτήρια. Έζησα από κοντά και καρπώθηκα την περίοδο κατά την οποία όλες οι γυναίκες, κυρίες, δεσποινίδες και πιτσιρίκες ξόδευαν σημαντικά ποσά για την κώμη τους και την εμφάνισή τους. Ήμουν καλλωπιστής τεχνίτης από τους λίγους και χάρη και στο λέγειν μου έγινα περιζήτητος επαγγελματίας στην αγορά της γυναικείας περιποίησης.
Με την έναρξη της κρίσης, τα πράγματα έσφιξαν. Το κομμωτήριο όπου εργαζόμουν εκείνη την περίοδο σταδιακά στέρεψε από την πελατεία του. Ενώ κάποτε εύρισκες πιο εύκολα ραντεβού για γιατρό στον Ευαγγελισμό, παρά για βαφή, κούρεμα και χτένισμα, σιγά-σιγά αρχίσαμε τις προσφορές για δωρεάν λούσιμο, ψαλίδα και παιδικά κουρέματα.
«Έτσι αναγκάστηκα να φύγω οικειοθελώς, με εικονική ωστόσο απόλυση, για να μπω και στο ταμείο ανεργίας»
Μάταιος κόπος, όπως αποδείχτηκε! Έτσι αναγκάστηκα να φύγω οικειοθελώς, με εικονική ωστόσο απόλυση, για να μπω και στο ταμείο ανεργίας, απλά χάνοντας την αποζημίωση. Αυτό ήταν προτιμότερο από το καθίσω κι απλά να συσσωρεύω χρωστούμενα από τον εργοδότη μου. Εξάλλου, ήταν και φίλος, μαζί στη σχολή κομμωτικής, και ήταν όντως και σε οικονομική αδυναμία το παιδί.
Τότε ήταν που αποφάσισα, αφελώς, ν’ αλλάξω ρότα στην καριέρα μου. Είχα βαρεθεί κιόλας τις γυναίκες και τις ιδιοτροπίες τους. Ένα ταξίδι αναψυχής στη Νέα Υόρκη, όπου ήρθα για πρώτη φορά σ’ επαφή με το κίνημα των χίπστερ ήταν αποφασιστικό. Με τα χρήματα που είχα στην άκρη, άνοιξα ένα «παραδοσιακό» barber shop, μόνο για άντρες!
«Νέοι, αλλά και ώριμοι άντρες, περιποιημένοι. Καλοαμειβόμενα στελέχη, στο πνεύμα της εποχής»
Το σημείο ήταν καλά στοχευμένο. Καλή περιοχή, στα βόρεια προάστια, με πλήθος εταιρειών γύρω-γύρω. Νέοι, αλλά και ώριμοι άντρες, περιποιημένοι. Καλοαμειβόμενα στελέχη, στο πνεύμα της εποχής. Το μαγαζάκι μου, παρότι μικρό, ήταν πολύ μελετημένο. Όμορφη, vintage διακόσμηση, δωρεάν καφές, αμερικανικά ντόνατς και ψαγμένη μουσική. Τα εκλεκτά προϊόντα αντρικής περιποίησης, σε πρώτο πλάνο, να θέλγουν τους πελάτες μου, που άξιζαν το καλύτερο για τον εαυτό τους.
«Θες που πέρασε η μόδα, θες που έσφιξαν τα πράγματα οικονομικά, οι πελάτες λιγόστεψαν»
Στην αρχή, είχα δουλειά. Χίπστερ νεαροί και καλοξυρισμένοι, ώριμοι άντρες. Στο μικρό μου μπαρμπέρικο, οι πελάτες φάνταζαν πολλοί! Αλλά, όπως σας είπα, αυτό ήταν μόνο στην αρχή και κράτησε για μόλις περίπου 2 χρόνια. Θες που πέρασε η μόδα, θες που έσφιξαν τα πράγματα οικονομικά, οι πελάτες λιγόστεψαν. Ο καφές κρύωνε στην καφετιέρα και τα ντόνατς έμεναν να μπαγιατέψουν στην φοντανιέρα. Τραγική κατάσταση. Και το μαγαζί μου δεν είχε δουλειά και τα χρέη μ’ έπνιγαν και πήρα και 3 κιλά από τα ντόνατς που στεναχωριόμουν να πετάξω.
Θεώρησα μονόδρομο να ξαναρχίσω τα ραντεβού στα σπίτια και τον καλλωπισμό του ασθενούς φύλου. Έψαξα την ατζέντα μου, έστειλα τα μηνύματά μου στο Facebook.«Δε μπορεί», έλεγα, οι παλιές μου πελάτισσες τώρα που έμαθαν ότι επέστρεψα στο μπιστολάκι θα κάνουν σαν τρελές! Θα σπάσουν τα τηλέφωνα. Τουλάχιστον, αυτό έδειχναν οι πρώτες αντιδράσεις τους στο FB για την επιστροφή μου στον κόσμο της γυναικείας ομορφιάς.
«Μού έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά»
Άλλη μια φρούδα ελπίδα! Μην πιστεύεις ποτέ τι γράφει μια γυναίκα στο FB. Τη σήμερον ημέρα, τα δάχτυλα εύκολα γράφουν στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή ή του κινητού, αλλά δύσκολα μπαίνουν στην τσέπη. Περίμενα μάταια στο άδειο barber shop το κινητό μου να χτυπήσει. Τον τελευταίο καιρό, τώρα που βαδίζουμε υποτίθεται προς την έξοδο από τα μνημόνια, βιώνω κι εγώ την κρίση αφόρητη στο πετσί μου. Μού έγινε πλέον ξεκάθαρο ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Ούτε οι άντρες, ούτε οι γυναίκες. Κι όσοι έχουν δυσκολεύονται, ζορίζονται και σφίγγονται να πληρώσουν έστω και το ένα δέκατο απ’ όσα κάποτε έδιναν για την ομορφιά τους. Είδα και απόειδα κι έβαλα αγγελία για να το δώσω το μπαρμπέρικο ή για να βρω έστω συνεργάτη να μοιράζουμε το φέσι. Κανείς δεν μου ‘χει κάνει καμία κρούση.
«Και είναι όλοι τους τραγικά απεριποίητοι. Ακούρευτοι, αξύριστοι, άλουστοι και ταλαιπωρημένοι»
Η ώρα στο μαγαζί περνάει πολύ δύσκολα. Ευτυχώς, τις τελευταίες μέρες βρήκα μια ασχολία να περνάω το χρόνο μου. Έξω από το κουρείο μου, που βρίσκεται κοντά στο σταθμό του ηλεκτρικού της περιοχής, μαζεύονται ουρές οι άνθρωποι. Απίστευτη ταλαιπωρία για να προμηθευτούν το ηλεκτρονικό εισιτήριο.
Και είναι όλοι τους τραγικά απεριποίητοι. Ακούρευτοι, αξύριστοι, άλουστοι και ταλαιπωρημένοι! Χιλιάδες άνθρωποι απογοητευμένοι και προδομένοι! Ως τελευταίο μέσο προώθησης του μαγαζιού και για να τους φτιάξω και λίγο τη μέρα και τα σπασμένα νεύρα από την αναμονή, κερνάω ξύρισμα. Φτάνει το «μούσι» που τρώνε καθημερινά, δικαιούνται και λίγο από τη δωρεάν αξιοπρέπεια που τους υποσχέθηκαν. Τουλάχιστον στο φαίνεσθαι.
