Παρασύρθηκα από τη μόδα της εποχής και άνοιξα κι εγώ ένα φαγάδικο. Μάζεψα όσες οικονομίες είχα, ζήτησα δανεικά από συγγενείς και φίλους και ξεκίνησα την επιχείρησή μου. Έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα κι έγινα επιχειρηματίας στο χώρο της εστίασης. Στην αρχή τα πράγματα στο σουβλατζίδικο πήγαιναν καλά. Γνωστοί και φίλοι έρχονταν από το μαγαζί για να μας στηρίξουν και γρήγορα έβαλα και 2 παιδιά για να πηγαινοφέρνουν τις παραγγελίες με το μηχανάκι.
«Περηφανευόμουν για το πιο φτηνό και το πιο νόστιμο σουβλάκι σ’ όλα τα βόρεια προάστια»
Είχα τις τιμές μου χαμηλά και την ποιότητα μου ψηλά. Περηφανευόμουν για το πιο φτηνό και το πιο νόστιμο σουβλάκι σ’ όλα τα βόρεια προάστια. Μοίρασα φυλλάδια, άνοιξα ιστοσελίδα, μπήκα στα σάιτ με τις ηλεκτρονικές παραγγελίες. Η δουλειά μέρα με τη μέρα αυξανόταν. Πήρα και 2ο ψήστη, προσέλαβα και 2ο τυλιχτή, έβαλα και 3ο παπάκι για το ντελίβερι. Στο τέλος της 2ης χρονιάς, εν μέσω κρίσης όλα αυτά, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να νοικιάσουμε και το διπλανό χώρο για να επεκτείνουμε το μαγαζί. Σύντομα, έγινα ο βασιλιάς του Γύρου των βορείων προαστείων, με τ’ όνομα!
«Σπιτικό και νόστιμο, σαν αυτό που φτιάχνουν οι μαμάδες για να μεγαλώσουν γερά παιδιά»
Η σκέψη μας ήταν απλή: Περισσότερος χώρος, περισσότερα τραπεζια, περισσότεροι πελάτες, περισσότερα λεφτά. Βάλαμε εκτός από σουβλάκια και τα κοτόπουλα φτηνό, ποιοτικό, μαγειρευτό φαγητό. Σπιτικό και νόστιμο, σαν αυτό που φτιάχνουν οι μαμάδες για να μεγαλώσουν γερά παιδιά. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Οι πολύ φτηνές τιμές και η καλή ποιότητα είχαν κάνει το θαύμα τους. Προσέλαβα κι άλλους ψήστες κι άλλους τυλιχτές κι άλλα ντελίβερι. Είχαν περάσει ήδη 3 χρόνια κι έπρεπε να γίνει και μια ψιλοανακαίνιση στο μαγαζί. Την κάναμε με χαρά, γιατί η επιχείρηση δούλευε ρολόι.
«Η αύξηση στις τιμές δεν ήταν μεγάλη, αλλά επιβεβλημένη»
Κι έπειτα όλα άλλαξαν! Άλλαξε η κυβέρνηση, άλλαξε και το ΦΠΑ! Το πιο φτηνό σουβλάκι των ΒΠ, έπαψε να είναι το πιο φτηνό. Η αύξηση στις τιμές δεν ήταν μεγάλη, αλλά επιβεβλημένη. Όταν μια επιχείρηση δουλεύει στο κόστος και περιμένει από τις εισπράξεις να συντηρηθεί, να βγάλει κέρδος και να επεκταθεί και η παραμικρή μείωση στις πωλήσεις έχει τραγικά αποτελέσματα. Στη δική μας περίπτωση, οι πωλήσεις έπεσαν κατακόρυφα. Το πρώτο που κόπηκε, μπας και σωζόταν το θέμα, ήταν το μαγειρευτό φαγητό. Με πόνο ψυχής απέλυσα το μισό προσωπικό και μπήκα πάλι μπροστά στα κάρβουνα κι έβαλα και τη γυναίκα μου στο ταμείο και στο σέρβις.
«Στο τέλος, κοντέψαμε να γνωριστούμε, να γίνουμε και φίλοι με τα κρέατα και να στεναχωριόμαστε που θα τ’ αποχωριστούμε από το μαγαζί»
Ημίμετρα. Θες οι τιμές, θες η καθυστέρηση στις διανομές, θες που το μαγαζί ήταν άδειο, κάθε μέρα πουλάγαμε και λιγότερα σουβλάκια. Εκεί που ο κάθε γύρος έφευγε μέσα σε λίγες ώρες, καταλήξαμε με τη γυναίκα μου να τον βλέπουμε να γυρίζει και να γυρίζει ίδιος κι απαράλλαχτος για μέρες. Στο τέλος, κοντέψαμε να γνωριστούμε, να γίνουμε και φίλοι με τα κρέατα και να στεναχωριόμαστε που θα τ’ αποχωριστούμε από το μαγαζί.
«Έτσι είναι η επιχειρηματικότητα. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της»
Τελοσπάντων, ό,τι οικονομίες είχα μαζέψει, τις έδωσα για να καλύψω υποχρεώσεις και χρέη για το μαγαζί. Το κλείσαμε το ρημάδι και ησυχάσαμε. Η γυναίκα μου πλεόν ψάχνει για δουλειά, αλλά δε βρίσκει πουθενά, οπότε μένει σπίτι κι ασχολείται με τα οικιακά. Εγώ, έπιασα δουλειά σαν ντελίβερι σε γνωστή αλυσίδα πιτσαρίας. Καμιά φορά, άμα με βγάλει ο δρόμος καμιάς παραγγελίας, περνώ από το μαγαζί και το βλέπω κλειστό και ρημαγμένο. Δε λέω, στεναχωριέμαι, αλλά τι να γίνει; Έτσι είναι η επιχειρηματικότητα. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Κι όταν μάλιστα σε πολεμάνε και οι από πάνω αντί να σε βοηθάνε, τότε δύσκολα τη γλυτώνεις τη βέβαιη καταδίκη του «λουκέτου». Για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν ήμουν λίγο πιο εγκρατής στις κινήσεις μου, αλλά εν τέλει η ίδια η δουλειά σε παρασέρνει και το ένα φέρνει τ’ άλλο.
«Φίλοι νυν και πρώην επιχειρηματίες, μην απελπίζεστε»
Όπως σας είπα, προς το παρόν είμαι ντελίβερι, αλλά δε σκοπεύω να μείνω καβάλα στο παπάκι για καιρό. Ψάχνω για την επόμενή μου επιχειρηματική προσπάθεια. Μπορεί την πρώτη φορά ν΄απέτυχα, αλλά δεν το βάζω κάτω. Μόλις πατήσω ξανά στα πόδια μου, κάτι καινούριο θα κάνω! Μια με το ΕΣΠΑ, μια με τους νέους επιχειρηματίες και τις επιδοτήσεις, θα τη βρω την άκρη, πάλι. Γι’ αυτό και πήρα το θάρρος, αγαπητό mikromeseos.gr και σου έγραψα. Για να δώσω ελπίδα και κουράγιο σ’ όσους μικρομεσαίους επιχειρηματίες βρέθηκαν ή βρίσκονται στη δικιά μου θέση. Φίλοι νυν και πρώην επιχειρηματίες, μην απελπίζεστε. Θα γυρίσει ο τροχός, θα καταλαγιάσει η λάσπη και θα ξαναβγούμε στον αφρό! Το μόνο που χρειάζεται είναι μια αλλαγή. Γιατί εμείς οι Έλληνες αξίζουμε κάτι καλύτερο από αυτή τη μιζέρια που ζούμε τα τελευταία χρόνια.
