Είμαι ένας ταλαίπωρος μικρομεσαίος επιχειρηματίας που αγωνίζομαι με νύχια και με δόντια να επιβιώσω.
Στα χρόνια της κρίσης προκειμένου να αντεπεξέλθω από τους απανωτούς φόρους, τα χαράτσια και βέβαια την οικονομική δυστοκία του κοσμάκη, προσπάθησα με πολλές αλχημείες να κρατήσω ζωντανή την επιχείρηση.
Το παράπονό μου; Η εταιρία μου ακροβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Έδιωξα υπαλλήλους, μείωσα μισθούς και έκοψα το τσιγάρο που ήταν η μοναδική μου απόλαυση. Ακόμη και τον καφέ που έπαιρνα από τον καφετζή επί 25 χρόνια τον έκοψα και αυτόν.
Ως μικρομεσαίος και ραχοκοκαλιά της κοινωνίας αγωνίζομαι συνεχώς!
Στο σπίτι προσπαθώ να μη λείψουν τα βασικά. Αγωνίζομαι να αντεπεξέλθω στους λογαριασμούς, το σούπερ μάρκετ, τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών και τα φροντιστήρια του μεγάλου.
Καθημερινά σφίγγουμε το ζωνάρι ώστε να επιβιώσουμε. Να παραστήσουμε τους ζωντανούς ενώ είμαστε νεκροί ή στην εντατική.
Όπως διάβασα στις οικονομικές εφημερίδες πρέπει εδώ και τώρα να πληρώσει ο κοσμάκης την πρώτη δόση φόρου εισοδήματος που ανέρχεται στο 1,5 δισ. ευρώ .
Ακολουθούν ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ και εισφορές ΕΦΚΑ.
Πρόκειται περί ανελέητης σφαγής!
Πώς να πω στην οικογένεια πως δεν μπορώ να τους πάω ούτε διακοπές; Ακόμη και στο χωριό σημαίνει γερά να μπει το χέρι στην τσέπη.
Να βάλεις τα διόδια; Τις βενζίνες; Τα διπλά έξοδα διαμονής καθότι εγώ θα πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα λόγω δουλειάς;
Τι να πεις στην οικογένεια; Μη βγείτε έξω; Μην πάρετε ένα παγωτό;
Ντρέπομαι που ενώ είμαι δουλευταράς και τίμιος άνθρωπος αναγκάζομαι να σκέφτομαι και το ευρώ.
Νιώθω άσχημα που είμαι ανεπαρκής εργοδότης, ανεπαρκής οικογενειάρχης και ανεπαρκής άνθρωπος.
Πνίγομαι …
Διαβάστε ακόμη… Μία ακόμη επιχείρηση έκλεισε… Η δική μου!
