Εδώ και χρόνια είμαι χειμερινός κολυμβητής. Μένω στην περιοχή της Βούλας και καθότι συνταξιούχος πηγαίνω καθημερινά, χειμώνα-καλοκαίρι, για μια βουτιά στις πλαζ της περιοχής και μετά πίνω το καφεδάκι μου, φρέντο μέτριο πλέον-πάει ο ελληνικός, μαζί με τους φίλους μου, επίσης συνταξιούχους, σ’ ένα από τα παραλιακά καφέ της περιοχής, όπου τυγχάνει να εργάζεται και ο μικρότερος από τους γιους μου, για να βγάζει το χαρτζηλίκι του ως φοιτητής. Αλλά, ας φτάσουμε και στο θέμα για το οποίο σας γράφω, λοιπόν. Τις προηγούμενες ημέρες, διάβασα στο mikromeseos.gr και σ’ άλλα σάιτ για το ατύχημα με το δεξαμενόπλοιο στη Σαλαμίνα. Ομολογώ πως στην αρχή, αν και άνθρωπος σοσιαλιστής και με οικολογικές ευαισθησίες, η είδηση με άφησε μάλλον αδιάφορο. Σαλαμίνα βλέπετε, πάντα ψιλοβύθουλας ήτανε! Και που να ‘ξερα!
«Καταστροφή, πάει ο κοσμάκης! Τους καταστρέψανε»
Ήταν τόση η ανοησία μου που, μάλιστα, προχθές το μεσημέρι, όταν γύρισα από το πρωινό μου μπανάκι και καφεδάκι, το κουβέντιασα με τη γυναίκα μου στο φαγητό και την κορόιδεψα κιόλας! Γιατί παλιότερα επέμενε ν’ αγοράσουμε εξοχικό στη Σαλαμίνα. «Είδες τι έγινε στη Σαλαμίνα;», της είπα. «Τι να δω;» μου απάντησε ανόρεχτα η γυναικούλα μου, αλλά συνέχισε χωρίς πολύ-πολύ κέφι την κουβέντα μας στο τραπέζι. «Καταστροφή, πάει ο κοσμάκης! Τους καταστρέψανε το όμορφο νησάκι τους!», συνέχισε το έτερον ήμισυ. «Εσύ να τα βλέπεις αυτά, που ήθελες να πάρουμε κι εξοχικό στη Σαλαμίνα! Στο βύθουλα!», της απάντησα κοροϊδευτικά. Και με ύφος σπουδαιότερο κι από εκείνο των 10 σοφών της ελληνικής αρχαιότητας, συνέχισα, «να τον ακούς τον άντρα σου! Στα πολιτικά και στις επενδύσεις είμαι άσος!». «Α, βρε γερομπαμπαλή!», κούνησε το κεφάλι της η γυναίκα μου. «Πού έμαθες εσύ να ψηφίζεις; Μια ζωή στους ψεύτες και στους ανίκανους το ρίχνεις! Δε σε ξανακούω πια, τέρμα!».
«Όπως κάθε πρωί κατέβηκα στη θάλασσα για μπάνιο»
Όμως, χτες το πρωί το πήρα το μάθημά μου! Όπως κάθε πρωί κατέβηκα στη θάλασσα για μπάνιο. Που να μπω στη θάλασσα; Παντού πίσσα και πετρέλαιο. Και το νερό κατάμαυρο! Καταστροφή! Μάζεψα τα μπογαλάκια μου και τράβηξα ολοταχώς για το παραλιακό καφέ όπου εργάζεται ο γιος μου! Άδειο το μαγαζί, πουθενά οι φίλοι μου! «Βρε, που πήγαν τα παππούδια;», σκέφτηκα. «Αυτοί δε χάνουν ευκαιρία για μουαμπέτι! Κάθε μέρα εδώ για καφέ, σταθερά! Μπας και τους πήρε ο χάρος και γι΄αυτό δε φάνηκαν;», μονολόγησα χαζογελώντας. Αλλά πολύ γρήγορα μου κόπηκαν τα γέλια!
Που να πιεις καφέ μ’ όλη τη θάλασσα να βρωμάει μαζούτ! Που να παίξεις τάβλι σ’ όλη αυτήν τη μπόχα; Πλήρης απογοήτευση! Ο δε γιόκας μου, ο κανακάρης μου, μόνο που δε μ’ εβρισε όταν με είδε! «Μπα, ήρθες πατέρα;», μου είπε. «Τι ήρθες;» μου λέει. «Με το πετρέλαιο, κανείς δεν πατάει στο μαγαζί πλέον. Ακόμα και τα φιλαράκια σου πήγαν ΚΑΠΗ! Αν δε διορθωθεί η κατάσταση πάμε σούμπιτοι για κλείσιμο!»
«Σ’ όλη τη διαδομή μέχρι το σπίτι κοίταγα την κατάμαυρη θάλασσα και κούναγα το κεφάλι μου»
Με ‘λουσε κρύος ιδρώτας! Τι να του πω; «Ναι το ξέρω, πήγα το πρωί για μπάνιο», απάντησα ξερά στο γιο μου. Τον χαιρέτησα κι έφυγα αμέσως απ’ την καφετέρια. Σ’ όλη τη διαδομή μέχρι το σπίτι κοίταγα την κατάμαυρη θάλασσα και κούναγα το κεφάλι μου. «Τεράστια οικολογική καταστροφή!», σκεφτόμουν και μου ‘ ρχόταν να σκάσω! «Κι ο γιος μου; Τι θα κάνει ο μικρός άμα κλείσει το μαγαζί και τον διώξουν; Που θα βρει δουλειά;» Στο τέλος δεν άντεξα και κατέβηκα στην αμμουδιά. Μπήκα με τα παπούτσια μέσα στο νερό και κοίταγα το μαζούτ να επιπλέει! Πιο δίπλα ένα κατάμαυρο από την πίσσα καβουράκι λες και με κοίταγε κοροϊδευτικά και σαν να μου ‘λεγε: «Έλα παππού, μπες στη θάλασσα! Τους ψήφισες, δεν τους ψήφισες; Τώρα σκάσε και κολύμπα… στο πετρέλαιο!».
