«Εμείς με τους Τούρκους είμαστε αδέρφια», θυμάμαι τον παππού μου να λέει και να δείχνει την απέναντι ακτή. Καραβοκύρης απ’ τους λίγους ο καπετάν-Σταύρος, κάθε που ‘πιανε την τιμονιέρα, ξεχνούσε και τα χρόνια του και τα πάντα. Ήρθε παιδάκι 5 χρονώ μ΄ενα καΐκι το ’22, με την καταστροφή της Σμύρνης, από την Αλικαρνασσό στην Κω κι από τότε δεν την παράτησε στιγμή τη θάλασσα. Στην αρχή έβγαζε το ψωμάκι του κι έθρεψε την οικογένειά του ως ψαράς. Σαν τον πήρανε λιγάκι τα χρόνια κι εντωμεταξύ είχαν ξεκινήσει να καταφτάνουν οι Σκανδιναβοί, πήρε σκάφος τουριστικό και το ‘ριξε στον τουρισμό.
«Ξεφόρτωνε κορίτσια κι αγόρια στην Αλικαρνασσό κι έπειτα γύρναγε πάλι πίσω στην Ελλάδα»
Η διαδρομή γνωστή για τον παππού και γεμάτη νοσταλγία. Ξεκινούσε με το καΐκι του γεμάτο ξανθά νιάτα από το λιμάνι της Κω κι έφτανε με τα πολλά στο Μπόντρουμ. Ξεφόρτωνε κορίτσια κι αγόρια στην Αλικαρνασσό κι έπειτα γύρναγε πάλι πίσω στην Ελλάδα. Και λέω στην Ελλάδα, γιατί ο κυρ. Σταύρος, μέχρι που πέθανε, πατρίδα λόγιζε την Αλικαρνασσό.
Το μεράκι του παππού για τη θάλασσα και τις χαμένες πατρίδες το κληρονόμησε πρώτα ο πατέρας μου και μαζί μ’ αυτό ξεκίνησε να δουλεύει και το τουριστικό. Μετά, το καΐκι περασε στα χέρια του πατέρα κι έπειτα στα δικά μου. Από τότε κι ούτε κι εγώ ξέρω για πόσα χρόνια τώρα, όλο το καλοκαίρι τραβάμε κάθε μέρα για το Μπόντρουμ, για την πατρίδα του παππού, για την πατρίδα μας. Κάθε φορά που κοντεύουμε να δέσουμε, τα τουρκικά καΐκια μας βαράνε κόρνα για να μας καλωσορίσουν. Κι όταν δένουμε, οι ντόπιοι μας χαιρετάνε αδερφικά.
«Τόσα και τόσα δισ. στους καουμπόιδες για ν’ αναβαθμίσουμε τα F-16»
Ίδιοι οι άνθρωποι, ίδια τα πρόσωπα, κοινές οι χαρές και οι έγνοιες κι απο τις δυο μεριές της θάλασσας. Κι έτσι φτάνουμε και στο λόγο που αποφάσισα να γράψω στο mikromeseos.gr. Πήγε λέει οι πρωθυπουργός μας, ο κ. Τσίπρας στην Αμερική κι έκλεισε συμφωνία για την ειρήνη, κανονίζοντας αγοραπωλησία για αναβαθμισμένα όπλα. Τόσα και τόσα δισ. στους καουμπόιδες για ν’ αναβαθμίσουμε τα F-16. Για να είναι η αεροπορία μας ισχυρή κόντρα στους Τούρκους που παίρνουνε, πάλι από τους Αμερικανούς, τα F-35.
Για να ‘ναι, λέει, η Ελλάδα πυλώνας σταθερότητας στην περιοχή. Κι αναρωτιέμαι εγώ ο πάππου προς πάππου θαλασσινός, ο τούρκος ή ο τουρκόσπορος για ορισμένους ή ο γραικός για τους απέναντι! «Προς τι όλα αυτά;».
«Ποιος Τούρκος και ποιος Έλληνας θα διάλεγε να σκοτώσει»
Αν τα τόσα λεφτά που Ελλάδα και Τουρκία σπαταλούν τόσα χρόνια στα όπλα, τα ‘ρίχναν, ας πούμε, στον τουρισμό; Με τόσο χρήμα που θα ερχόταν. Με τέτοιο καλοκαίρι. Με τέτοια νερά. Με τόσο όμορφα κορίτσια κι αγόρια που θα ‘ρχονταν κάθε χρόνο στα μέρη μας, ποιος θα ‘χε όρεξη για πόλεμο; Ποιος Τούρκος και ποιος Έλληνας θα διάλεγε να σκοτώσει, απ’ το να χαρεί, να διασκεδάσει, να ερωτευτεί, ν’ αγαπήσει;
Αλλά και που ξέρω εγώ τι μου γίνεται! Είμαι απλά ένας μικρομεσαίος καραβοκύρης, που έμαθε απ’ τον παππού του να θεωρεί τους Τούρκους αδέρφια του που απλά μένουνε στην άλλη όχθη του Αιγαίου.
